Jacob Slaaf gaat door met regentonnen maken zolang zijn gezondheid het toelaat. Foto Jean-Paul Taffijn

,,Ik word volgend jaar zeventig, dus ben wel wat aan het afbouwen. Maar dit is te leuk om zo maar mee op te houden.’’

Knisperend houtvuurtje, foto’s aan de muur, schaapjes in het weiland achter, historisch gereedschap bij de hand. Het ís ook mooi wat Slaaf doet, in zijn schuur bij Zuidlaren. ,,Kijk, dit is een wijnvat geweest. Prachtig toch? Krijgt een nieuw leven als regenton.’’

Honderden verkoopt hij er zo jaarlijks. ,,Het is ook hobby eigenlijk. Ik breng de regentonnen altijd naar de klanten toe. Vraag ik niks voor. Laatst zijn mijn vrouw en ik nog samen met de bus naar België gereden om er één af te leveren. Fietsen achterin, Bed & Breakfast geboekt. Dan maken we er samen gewoon wat leuks van.’’

Samen is het, samen was het. ,,Ja, eigenlijk is Roelie de grote aanjager van het bedrijf. Zij was de eerste die regentonnen verkocht.’’ Dat ging min of meer toevallig. Slaaf: ,,Ik raakte met een chauffeur van een Duits fruitbedrijf aan de praat. Dat bedrijf had al die vaten over. Of ik daar niet iets mee kon. Roelie zette er een paar aan de straat, bordje ‘te koop’ erbij, en zo is het begonnen.’’

Gouden handel, zo bleek. ,,Ik kocht ze voor een rijksdaalder per stuk. De interesse bleek al snel groot. Ik kocht er meer en meer en ging er mee langs tuincentra in het Noorden. Die wilden allemaal een partijtje, dus ik moest constant op zoek naar meer.’’

Toen het Duitse fruitbedrijf failliet ging, verlegde Slaaf zijn aandacht naar een haringkuiper in IJmuiden. ,,Daar reden we toevallig langs en ik zag bulten met vaten op het terrein. Die waren niet goed genoeg meer voor de opslag van vis. Maar ík kon er nog wel wat mee.’’

Tegenwoordig zijn het vooral gebruikte Franse wijnvaten die binnenkomen. Goede kwaliteit. Eikenhout. En ook nieuwe vaten van kastanjehout uit Portugal. Slaaf haalt het deksel eraf, zet er een gietijzeren handpomp op en boort een gat voor de regenpijp in het vat.

,,En ik repareer ze ook. Dat is wel een vak ja. Heb ik geleerd van één van de echte kuipers uit IJmuiden. De planken rond zagen, dat doe ik niet zelf. Kost veel te veel tijd. Maar zo’n vat helemaal opbouwen, de duigen met de banden erom, dat kan ik wel ja.’’

Nu de wintertijd weer is aangebroken, besteedt Slaaf zijn tijd aan het aanleggen van een voorraad. ,,Beetje zagen, in de lijnolie zetten, mooi maken. Ja, ik hou daar wel van.’’ Zodat de verkoop in het voorjaar weer in alle hevigheid kan losbarsten.

,,Normaal zakt de verkoop in de winter helemaal in, maar dat is dit jaar om de één of andere reden niet zo. Mensen vinden het een mooi decembercadeau, zo’n ton. Dat vermoed ik.’’

Aan marketing of reclame maken doen Jacob en Roelie Slaaf al lang niet meer. Toch weten de mensen hen te vinden. Dat heeft iets te maken met de ligging, aan de weg tussen Tynaarlo en Zuidlaren, vlakbij de kruising met de N34. Maar vooral met mond-tot-mondreclame. ,,Mijn vader kent je nog wel, hoor ik vaak.’’

Zelfs productiebedrijf Endemol kent de weg naar Zuidlaren. ,,Een paar jaar geleden verhuurden we vaten aan de Staatsloterijshow. Hadden ze er een soort Wildwest-show van gemaakt. Met cowboys die die vaten overal vanaf smeten. Ik zat met tranen in de ogen voor de televisie! Gelukkig werd alles vergoed.’’

Release: fc9b9797ad23fa5b2f07cc68b000d0f88d4ff10a